24. Bonen, linzen en kapucijners

Zoals u weet, als u mijn eerdere weblogs gelezen heeft, heb ik Caïro een dongel gekocht (dat is een instrumentje dat je in een 'stopcontact' van de computer stopt en waarmee je dan in het internet kunt) en prepaid 'beltegoed' voor twee gigabyte. Het probleem was alleen dat de dichtstbijzijnde zendmast van de aanbieder van wie ik het 'beltegoed' had gekocht, tien kilometer hiervandaan staat. Het was daarom steeds heel moeilijk om een verbinding met het internet te krijgen. Het weer speelde duidelijk een rol, en sowieso moest ik op een heel bijzonder plekje gaan staan dat Anba Benjamin me gewezen had. Maar het kwam herhaaldelijk voor dat er een verbinding opgebouwd werd, die vervolgens na enkele minuten zonder een voor mij herkenbare oorzaak wegviel.
Nu wil het geval dat hier op het terrein van het klooster een grote zendmast staat van een andere aanbieder. Alleen – van die aanbieder had ik geen 'beltegoed'. Maar nu heeft Anba Da'oed, mijn gastenpater, de chauffeur van het klooster bij het boodschappendoen een dongel met 'beltegoed' van die andere aanbieder mee laten brengen, van wie de zendmast hier op het terrein staat. Weliswaar staat die zendmast vanuit mijn kamer gezien, direct achter de grote kerk die tegenover het terrein met de gastenverblijven van de abt / bisschop staat, zodat de ontvangst van het signaal in mijn kamer matig is. Maar als ik enkele tientallen meters het terrein op loop, heb ik een uitstekende en stabiele verbinding. Nu kan ik dus ook weer emails beantwoorden en met mijn vrouw en de kinderen skypen (= bellen via de computer).
Wat heeft dit nu met de peulvruchten te maken die in de titel van dit weblog genoemd worden? Niets, maar ik wilde u er even van op de hoogte stellen omdat u misschien verbaasd was dat mijn volgende weblog of mijn antwoord op uw email zo lang op zich liet wachten.

Toen ik door een paar mensen van het 'landelijk dienstencentrum' van de Koptische kerk naar dit klooster gebracht werd, vertelden ze me onderweg dat ik wel veel bonen te eten zou krijgen. Volgens hen was dat namelijk – misschien niet persé voor iedereen het meest favoriete, maar wel – het meest gangbare eten in het klooster. Toen we hier aankwamen, werden we met een maaltijd ontvangen, en de aankondiging van mijn begeleidsters leek te worden bevestigd: we kregen linzensoep ('dat rode, dat rode daar', voor de echte bijbelkenners – voor de minder bijbelvaste lezers: zie Gen 25:29vv.) en kapucijners voorgeschoteld.
Hoe is uw persoonlijke relatie met kapucijners? De mijne is een beetje dubbel. Bij mij thuis werden ze in de winter van tijd tot tijd gegeten, met uitgebakken spekjes. De smaak vind ik niet slecht (hij lijkt wat op die van bruine bonen), maar waar ik als kind altijd een hekel aan had waren de velletjes. Die gingen soms zo vervelend tegen je huig plakken en als ze dan los kwamen en dieper in je keel schoten, kriebelden ze daar op zo’n manier dat je even dacht dat je moest overgeven. Verder had ik de indruk dat kapucijners voor mijn ouders een soort nostalgie-eten waren, want we aten ze niet vaak. Ik vestig mijn hoop nu op onze onvolprezen hobby-kokkin Cornélie van de Reepe van wie ik weet dat ze mijn weblog volgt. Hopelijk heeft ze een recept voor ons dat kapucijners op slag tot ons aller lievelingsgerecht maakt!
Maar goed, in het klooster zouden bonen dus zo’n beetje mijn standaard voedsel worden, en dat drie weken lang. Als die bonen in het merendeel van de gevallen kapucijners zouden blijken te zijn, zag ik mijzelf in mijn verbeelding moeiteloos alle monniken verslaan, wat het vasten betreft.
Maar het bleek gelukkig heel anders te zijn dan mijn begeleidsters aangekondigd hadden. Anba Benjamin is echt een goede kok die zeer afwisselend kookt, en bonen krijg ik maar zelden. Een enkele keer linzensoep, en die is zodanig van smaak dat ik begrip voor Ezau begin te krijgen (al is het hele eerstgeboorterecht voor één schaal linzensoep wel een beetje een hoge prijs). U begrijpt daarom dat ik mijn hart vasthield toen ik afgelopen zondag van hem hoorde dat hij er even tussenuit ging. Nu is zijn Engels is niet erg sterk. Het reikt niet veel verder dan: "Hello, my friend, how are you today? Fine?" Uit wat hij zei maakte ik op dat hij pas met (het orthodoxe) Kerstmis weer terug zou komen, net twee dagen nadat ik weer terugga naar Caïro.
Mijn eten kreeg ik de afgelopen dagen van Michaël. Michaël is een albino die hier op het terrein rondloopt en kleine klusjes doet. Hij is zoiets als poortwachter en manusje van alles. Laat ik me voorzichtig uitdrukken en zeggen dat hij wat betreft zijn kookkunsten over een verbluffend grote ruimte voor verbetering beschikt. Ik kreeg de eerste avond een schoteltje tonijn uit blik, een schoteltje met rijst en een schoteltje met een in schijfjes gesneden tomaat. De tweede avond kreeg ik hetzelfde, maar dan zonder de tomaat, en de derde avond kreeg ik de tonijn met aardappelpuree. Alles koud, overigens, maar hier in Egypte heeft 'warm' eten volgens mij sowieso een andere betekenis dan bij ons. Lauwwarm is ook al mooi, en waarom zou je je eten eigenlijk niet meteen gebruiken om wat af te koelen? Buiten is het meestal toch al warm genoeg. Een beetje zoals wij ’s zomers een ijsje eten, zeg maar.
De tonijn was trouwens al dood toen hij op mijn bord kwam, en over de doden niets dan goeds. Maar ik heb mijzelf veertig jaar lang met veel succes voorgehouden dat ik niet van vis houd, en dan is de overgang nogal abrupt wanneer je van de ene op de andere dag op een strikt tonijndieet gezet wordt. Niettemin heb ik inmiddels ontdekt dat het een tragisch misverstand van mijn kant was, te geloven dat ik geen vis-eter ben. Mijn absolute lievelingseten is het weliswaar nog steeds niet, maar het is beslist geen straf meer voor me om vis voorgeschoteld te krijgen.
Hoe het ook zij, gisteren kwam Anba Benjamin tot mijn grote vreugde weer het terrein opgelopen. Mijn vreugde had overigens beslist niet alleen betrekking op het eten, want hij is gewoon een ontzettend aardige kerel.
Gisteravond kreeg ik van Anba Benjamin ... tonijn opgediend. Maar ditmaal in een overheerlijk tomatensausje, met pasta en diverse bijlagen. Zou het blik nu leeg zijn?

Iedereen een gezegend 2012 toegewenst. In het nieuwe jaar hoop ik velen van u weer in levenden lijve te mogen ontmoeten. Ik kijk er naar uit!