34. Openbaar vervoer en ambtenaren
Door: keesinegypte
Blijf op de hoogte en volg Cornelis
02 Februari 2012 | Egypte, Caïro
Wanneer Christine met Mieke en Hanna zaterdag hierheen komt, zijn we eerst een aantal dagen samen hier in Caïro. Dan heb ik de gelegenheid om hen de dingen te laten zien die ik hier gedaan heb en met hen samen een aantal dingen te doen die ik nog bewaard heb. Een bezoek aan het Egyptisch Museum, bijvoorbeeld, en misschien ook een uitstapje naar de beroemde pyramides van Gize (dat is dat bosje pyramides dat u altijd op de plaatjes ziet, met de sfinx er bij). Maar na een paar dagen vertrekken we dan naar Luxor in Zuid-Egypte. Daar gaan we op 9 februari aan boord van het schip waarmee we een Nijlcruise maken.
Naar Luxor moeten we op eigen gelegenheid reizen. De planning is dat we er op woensdag heen gaan en daar nog een nacht in een hotel slapen, zodat we donderdag in alle rust aan boord kunnen gaan. Het hotel is al geboekt en betaald, maar de treinkaartjes van Caïro naar Luxor konden we niet in Nederland bestellen, dat kan alleen hier ter plaatse.
Van te voren had ik te horen gekregen dat je op zijn vroegst een week van te voren kaartjes kunt kopen, dus wilde ik gisteren naar het station, maar afgelopen dinsdag hoorde ik bij het ontbijt van de onvolprezen manager Helbees dat je treinkaartjes niet één, maar twee weken van te voren kunt bestellen. Daarom ging ik die ochtend welgemoed op pad, blij dat ik een en ander lekker bijtijds kon regelen. Dat geeft altijd een rustig gevoel, vind ik.
Helbees had me de weg naar het centraal station van Caïro beschreven en het kostte me geen moeite om het te vinden. In dit soort gevallen betaalt het zich uit dat ik de afgelopen maanden zo vaak te voet in de stad onderweg ben geweest. Je krijgt dan een gevoel voor richting en voor de dimensies en de afstanden in de stad.
Op het station zelf moest ik even zoeken voor ik het loket gevonden had waar ik de kaartjes voor de eerste klas kon kopen, maar ook dat lukte zonder al te veel moeite. Het loket zelf was – zoals vaak hier in Egypte – van het ouderwetse soort, met een dikke glazen afscheiding en een kleine opening waardoorheen je met de bediende aan de andere kant kunt spreken. Omdat een stationshal altijd tamelijk lawaaiierig is heeft dat voor mensen die een vreemde taal moeten spreken, nogal wat nadelen en zo was het ook nu. Ik had moeite om de mevrouw aan de andere kant te verstaan. Daarbij deed zij van haar kant ook geen zichtbare moeite om zich beter verstaanbaar te maken. Haar houding herinnerde me erg aan die van de ambtenaren in de vroegere DDR: die maakten je ook op allerlei manieren duidelijk dat jij wel iets van hèn wilt maar dat zij helemaal niets van jóu willen en dat ze daarom niet voornemens zijn om je in enig opzicht tegemoet te komen.
Uiteindelijk begreep ik dan toch wat de boodschap was die de vrouwelijke bediende voor mij had: dat ik naar Luxor wilde reizen vond zij prima, maar vanaf zaterdag zitten alle treinen in die richting vol. Als ik volgende week woensdag die kant op wilde, had ik een probleem en zij had noch de mogelijkheid, noch de wil om dat probleem voor mij op te lossen.
Ik had geluk bij een ongeluk. Een week geleden had ik met een paar gasten in het Guesthouse gesproken die ook naar Zuid-Egypte moesten. Het was een Duits echtpaar met een babytje van een maand of drie. Zij hadden oorspronkelijk het plan gehad om met de trein te reizen maar, zo vertelden ze me, ze zagen er van af omdat het in het zuidelijke deel van Egypte in de mode is gekomen om vanwege heel verschillende redenen de spoorwegrails te blokkeren. Dat kon een politieke achtergrond hebben, of het kon om banale loonsverhogingen gaan, maar dergelijke acties ontstonden vaak heel spontaan. En omdat de regering de eerste keer dat het spoor geblokkeerd werd, niet kordaat optrad, was het in de ogen van de bevolking in het zuiden een probaat middel gebleken om toezeggingen af te dwingen. Met een kleine baby bij zich, wilde het Duitse echtpaar niet het risico lopen om wellicht een halve dag of langer, ver van de bewoonde wereld, in een trein opgesloten te zitten. Zij hadden er daarom voor gekozen om voor de zekerheid maar met het vliegtuig te reizen.
Zoals gezegd, ik had geluk bij een ongeluk, want door dit gesprek van een week eerder zat de mogelijkheid om in plaats van met de trein met het vliegtuig te reizen, om zo te zeggen al 'in mijn coördinatensysteem'. Zodoende hoefde ik niet lang na te denken maar heb meteen bij het bureau van Egyptair een vlucht voor ons vieren geboekt. Voor onze meiden die in deze vakantie sowieso voor de eerste keer van hun leven (bewust) vliegen, is dat alleen maar leuk. En het verschil in tijd is aanmerkelijk: de treinreis zou twaalf uur geduurd hebben, de zuivere vliegtijd bedraagt een uur en tien minuten ...
Naar Luxor moeten we op eigen gelegenheid reizen. De planning is dat we er op woensdag heen gaan en daar nog een nacht in een hotel slapen, zodat we donderdag in alle rust aan boord kunnen gaan. Het hotel is al geboekt en betaald, maar de treinkaartjes van Caïro naar Luxor konden we niet in Nederland bestellen, dat kan alleen hier ter plaatse.
Van te voren had ik te horen gekregen dat je op zijn vroegst een week van te voren kaartjes kunt kopen, dus wilde ik gisteren naar het station, maar afgelopen dinsdag hoorde ik bij het ontbijt van de onvolprezen manager Helbees dat je treinkaartjes niet één, maar twee weken van te voren kunt bestellen. Daarom ging ik die ochtend welgemoed op pad, blij dat ik een en ander lekker bijtijds kon regelen. Dat geeft altijd een rustig gevoel, vind ik.
Helbees had me de weg naar het centraal station van Caïro beschreven en het kostte me geen moeite om het te vinden. In dit soort gevallen betaalt het zich uit dat ik de afgelopen maanden zo vaak te voet in de stad onderweg ben geweest. Je krijgt dan een gevoel voor richting en voor de dimensies en de afstanden in de stad.
Op het station zelf moest ik even zoeken voor ik het loket gevonden had waar ik de kaartjes voor de eerste klas kon kopen, maar ook dat lukte zonder al te veel moeite. Het loket zelf was – zoals vaak hier in Egypte – van het ouderwetse soort, met een dikke glazen afscheiding en een kleine opening waardoorheen je met de bediende aan de andere kant kunt spreken. Omdat een stationshal altijd tamelijk lawaaiierig is heeft dat voor mensen die een vreemde taal moeten spreken, nogal wat nadelen en zo was het ook nu. Ik had moeite om de mevrouw aan de andere kant te verstaan. Daarbij deed zij van haar kant ook geen zichtbare moeite om zich beter verstaanbaar te maken. Haar houding herinnerde me erg aan die van de ambtenaren in de vroegere DDR: die maakten je ook op allerlei manieren duidelijk dat jij wel iets van hèn wilt maar dat zij helemaal niets van jóu willen en dat ze daarom niet voornemens zijn om je in enig opzicht tegemoet te komen.
Uiteindelijk begreep ik dan toch wat de boodschap was die de vrouwelijke bediende voor mij had: dat ik naar Luxor wilde reizen vond zij prima, maar vanaf zaterdag zitten alle treinen in die richting vol. Als ik volgende week woensdag die kant op wilde, had ik een probleem en zij had noch de mogelijkheid, noch de wil om dat probleem voor mij op te lossen.
Ik had geluk bij een ongeluk. Een week geleden had ik met een paar gasten in het Guesthouse gesproken die ook naar Zuid-Egypte moesten. Het was een Duits echtpaar met een babytje van een maand of drie. Zij hadden oorspronkelijk het plan gehad om met de trein te reizen maar, zo vertelden ze me, ze zagen er van af omdat het in het zuidelijke deel van Egypte in de mode is gekomen om vanwege heel verschillende redenen de spoorwegrails te blokkeren. Dat kon een politieke achtergrond hebben, of het kon om banale loonsverhogingen gaan, maar dergelijke acties ontstonden vaak heel spontaan. En omdat de regering de eerste keer dat het spoor geblokkeerd werd, niet kordaat optrad, was het in de ogen van de bevolking in het zuiden een probaat middel gebleken om toezeggingen af te dwingen. Met een kleine baby bij zich, wilde het Duitse echtpaar niet het risico lopen om wellicht een halve dag of langer, ver van de bewoonde wereld, in een trein opgesloten te zitten. Zij hadden er daarom voor gekozen om voor de zekerheid maar met het vliegtuig te reizen.
Zoals gezegd, ik had geluk bij een ongeluk, want door dit gesprek van een week eerder zat de mogelijkheid om in plaats van met de trein met het vliegtuig te reizen, om zo te zeggen al 'in mijn coördinatensysteem'. Zodoende hoefde ik niet lang na te denken maar heb meteen bij het bureau van Egyptair een vlucht voor ons vieren geboekt. Voor onze meiden die in deze vakantie sowieso voor de eerste keer van hun leven (bewust) vliegen, is dat alleen maar leuk. En het verschil in tijd is aanmerkelijk: de treinreis zou twaalf uur geduurd hebben, de zuivere vliegtijd bedraagt een uur en tien minuten ...
-
02 Februari 2012 - 16:24
Willemien:
Fijn Kees dat je geliefden eraan komen.
Ik lees zojuist in het nieuwe kerkblad een reactie van je vrouw dat zij de weblog heeft ervaren als een gesprek tussen jou en de gemeente waardoor zij het gevoel had alsof je daadwerkelijk aanwezig was.
En zo was het ook wat mij betreft. Ik vond het leuk om zo in contact te zijn.
Ik neem aan dat je nu even stopt met schrijven gedurende je 'echte' vakantie.
gerard en ik wensen jullie een goede en interessante vakantie toe.
Hartelijke groeten van Willemien -
02 Februari 2012 - 20:55
Marijke En Piet:
Wat fijn dat Cristine en de kinderen nu komen.We wensen jullie een hele fijn vakantie en een goede terug reis.
Hartelijke groeten van Piet en Marijke
-
02 Februari 2012 - 21:30
Wilma Maas:
een hele fijne vakantie gewenst, een mooi moment om de kou hier letterlijk te ontvluchten -
04 Februari 2012 - 10:18
Anna Carien En Piet :
Goedemorgen Kees,
We wensen je met Christine en de kinderen een fijne vakantie toe!
( we hopen dat het vliegtuig, vanwege sneeuw en kou, geen vertraging zal hebben) -
06 Februari 2012 - 08:55
Petra Pieterse:
Dag Ds. Kees,
Met regelmaat lees ik je verslagen en informeer ik de rest van de familie. Fijn dat je dit al die tijd zo trouw en uitgebreid hebt gedaan! Wij hebben er in ieder geval van genoten en zo met je "meegereist" en meegeleefd. Wij wensen je nu nog een fijne tijd met Christine en de kinderen toe! Hartelijke groeten van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
