32. Ik heb een rat opgegeten!

Over anderhalve week is het eindelijk zover: dan komen Christine en Mieke en Hanna naar Egypte. We verblijven eerst een vijftal dagen in Caïro en vertrekken daarna met de trein (weer een nieuwe ervaring!) naar Luxor. Daar stappen we op de boor voor een Nijlcruise.
Gedurende de tijd dat we in Caïro verblijven wil ik hen natuurlijk iets laten zien van de dingen die ik hier gedaan heb en de plaatsen waar ik geweest ben. Ook een bezoek in het grote Egyptisch Museum staat op het programma.
In de afgelopen maanden ben ik nogal spaarzaam geweest. Omdat een studieverlof, gekoppeld aan een zo langdurig verblijf in het buitenland, heel wat kosten met zich meebrengt, heb ik niet veel geld aan eten en drinken uitgegeven.
Maar nu moet het er toch van komen: ik ga nu van tijd tot tijd naar een restaurant hier op het eiland om de kwaliteit van de keuken te testen. Uiteraard kies ik restaurants met een Egyptische keuken uit, want pizza of pasta of Europese keuken kunnen we thuis ook eten.
Een paar dagen geleden heb ik als hoofdgerecht een gestoofde rat besteld, gevuld met rijst. Om eerlijk te zijn, viel het me tegen hoe weinig vlees er eigenlijk aan zo’n beestje zit. Als ik met veel schrapen tien happen bij elkaar gekregen heb, is het veel. Maar het was wel lekker – het vlees meer dan de vulling, die een beetje klef was geworden. In plaats daarvan heb ik dus meer van de bijgeleverde frietjes gegeten.
A propos frietjes: aardappelproducten zijn hier in Egypte volgens mij tamelijk geliefd, naast de traditionele rijst. Overal op straat kun je bij de straatventers zakjes chips kopen en gezien de grote hoeveelheden die men allerwege in voorraad heeft, moet daar een behoorlijke omzet in gemaakt worden.
Bij een van mijn restaurantbezoeken heb ik als voorgerecht linzensoep gekozen. Naast de nostalgie van de herinnering aan een boeiende tijd in het klooster, speelde daarin ook de nieuwsgierigheid een rol. En, ja hoor, ook hier was het weer een gerecht dat alleszins de moeite waard was. Überhaupt kan ik Egyptische soep aanbevelen, want de tomatensoep die ik in een ander restaurant at, was ook voortreffelijk.
De bijlage die je hier bij salade en voorspijzen krijgt, is het neefje van onze (nou ja – 'onze' ...) pittabroodjes. Alleen zitten er volgens mij in de broodjes hier veel meer ballaststoffen. Of het ook volkorenbroodjes zijn, durf ik niet te zeggen.
Ook een paar dagen geleden was ik in een restaurant op een boot in de Nijl, langs de oever van het eiland waar ik woon. Bij één van mijn wandelingen had ik al een reclame gezien dat dit etablissement tot één van de beste restaurants in Egypte uitgeroepen was, en het buffet dat voor de deelnemers van de Rotary club die ik bezocht, aangericht was, bevestigde die officiële erkenning ten volle. Ook hier was de keuken trouwens traditioneel Egyptisch. Alleen ratten hadden ze er niet.
En, om misverstanden te voorkomen: ik bedoel natuurlijk geen landratten, maar de ratten van de lucht – beter bekend als 'duiven'. De titel 'ratten van de lucht' heb ik van onze schoonzoon Wim geleend, en die kan het weten, want hij is dierenarts. Maar het gaat tenslotte om de smaak, en die was prima.

Vandaag is het vijfentwintig januari, het eerste jubileum van het begin van de revolutie op het Tahrirplein. Helbees, de manager van het Guesthouse, gaf vanmorgen bij het ontbijt het advies om vandaag maar liever op het eiland te blijven. In de loop van de dag hoorde ik al twee keer een groepje demonstranten langskomen. De eerste keer ben ik even naar buiten gelopen om het geheel van nabij te bekijken. Het had niet veel om het lijf – in ieder geval niet zo dat je er bang van zou moeten worden. Het ging om een groepje van hooguit driehonderd mensen met wat spandoeken. Ze liepen niet de grote verkeersader op die via een brug over de Nijl gaat, in de richting van het centrum van Caïro, waar ook het Tahrirplein is. (In dat geval hadden ze het verkeer geblokkeerd en de veiligheidsmensen uitgedaagd om in actie te komen.) In plaats daarvan bogen ze af en bleven op het eiland, waar ze de straat langs de oever van de Nijl volgden. Het geheel klonk ook niet bovenmate aggressief, meer een beetje als een mengeling van een (bijna romantische) herinnering aan wat een jaar geleden begon en inmiddels toch tot vrije en redelijk democratische verkiezingen heeft geleid, en een waarschuwing aan het adres van de machthebbers in het leger om werkelijke democratie toe te laten en zich niet (meer) met de politiek te bemoeien.
In ieder geval heb ik een boeiende tijd uitgekozen om in Caïro te zijn!